Słownik etymologiczny języka polskiego/gaworzyć
<<< Dane tekstu >>> | |
Autor | |
Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
Data wyd. | 1927 |
Miejsce wyd. | Kraków |
Źródło | Skany na Commons |
Indeks stron | |
Strona w Wikisłowniku |
gaworzyć, zamiast goworzyć (por. imię Goworek), jak gawiędź- zamiast gowiędź-; ‘mówić, prawić’; w tem znaczeniu niemal u wszystkich Słowian, rus. goworit’, czes. howorziti; pierwotne znaczenie ‘wrzawy, wrzasku’, ocalało w cerk. U nas dziś arcyrzadkie; zamiast goworu mamy gwar (p.). Pień jest gow-, -or przyrostek; gow- dla ‘wołania, wrzawy’ i ‘beku’ (gowiędo ?); w grec. goaō albo boaō, ‘wołam, biadam’; ind. (zdwojone) dżo-guwe, ‘ogłaszam’, ‘sławię’.