Słownik etymologiczny języka polskiego/grono
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
grono (winne; ‘to, co się zrosło’, ‘kupa’; ‘kółko’), gronowy, gronny w biblji, gronowaty, postać polska z grozna (dawnego, por. czes. hroz(e)n), u innych Słowian obok z jest i zd: cerk. grozd (a są i postaci z e, grezn, grezdno), na Bałkanie grozd, grożdije, grozdober, ‘winobranie’. Może we związku z grań (p.); jest bowiem serb. grana, ‘gałąź’, granast, ‘gałęzisty’; podobnie u Bułgarów i Słowieńców.
