Słownik etymologiczny języka polskiego/grzmieć
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
grzmieć, narzeczowe, u Wujka 1586 r., u Kaszubów, grzemieć; grzmiący, zagrzmiało, grzmot, grzmocić, grzmotnąć, grzmotać; z wokalizacją o, p. grom; częstotliwe grzymać tylko w nazwach osobowych, Grzymała i i. Lit. grume(n)ti, ‘grzmieć’, prus. grumins, ‘grzmot’ (z »ciemną« wokalizacją, z »jasną« prus. grimikas, ‘śpiewka’). Prasłowo; czes. hrzmí, rus. griemit (grjemiet’), cerk. wŭzgrĭměti, grec. chremidzō, ‘rżę’, chremetaō, ‘brzmię’, niem. Grimm, grimmig.
