Słownik etymologiczny języka polskiego/jad
<<< Dane tekstu >>> | |
Autor | |
Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
Data wyd. | 1927 |
Miejsce wyd. | Kraków |
Źródło | Skany na Commons |
Indeks stron | |
Artykuł w Wikipedii | |
Strona w Wikisłowniku |
jad, jadowity, jadowić się, ‘gniewać się’ (ludowe mylne jadłobić się, jadłoba), jadzić się, zajadły, rozjadły; prasłowo; tak i w temże znaczeniu u wszystkich Słowian; u Serbów obok jed, ‘jad’, ‘złość’, jest jad, ‘żal’, jadan, ‘nieszczęsny’, jadati, ‘biadać’; u Czechów tylko jed (jest i w starorusk.), z nowem je-. Jad zadawano w jadle, por. franc. poisson, ‘trucizna’, t. j. ‘napój’, łac. potio; niem. Gift od geben; więc p. jeść; i truci(z)na tylko od potrawy nazwana (p. truć). Jadówka, ‘krosta’.