Słownik etymologiczny języka polskiego/jeleń
<<< Dane tekstu >>> | |
Autor | |
Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
Data wyd. | 1927 |
Miejsce wyd. | Kraków |
Źródło | Skany na Commons |
Indeks stron | |
Artykuł w Wikipedii | |
Strona w Wikisłowniku |
jeleń, leleń w 17. wieku w pisemnictwie (np. u Jezuity Tylkowskiego, dziś tylko narzeczowe); niegdyś pień spółgłoskowy na -n, 2. przypadek cerk. jelen-e, u nas 2. przyp. l. mnogiej jelon; jelonek; jeleni. Prasłowo (i u Serbów leleń; rusk. oleń, z wymianą w nagłosie je- : o-), lit. elnis, grec. elafos (z *elnbhos) i ellos (z *elnos), ‘jeleń’; Niemcy pożyczyli nazwę dla ‘łosia’, Elend, Elentier (i u Łotwy alnis, ‘łoś’), od Słowian. P. łani; por. łoś; zwierzę od ‘rogu’ nazwane, por. niem. ile, ‘mozoł, nagniot, narośl’.