Słownik etymologiczny języka polskiego/karcić
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
karcić, ‘strofować, ukrócać’, karciciel, ‘strofujący’; kartać się, ‘kajać się’; kartać kogoś, ‘namawiać’. U innych Słowian o ‘głosie przykrym’, cerk. krtěti, rus. kortawyj, o ‘jąkającym się’.
