Słownik etymologiczny języka polskiego/kazać
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
kazać, kazanie; rozkaz i inne liczne złożenia: nakaz, wykaz, przekaz, przykaz, ze swemi czasownikami; przykazanie; dokazać i dokazywać; okaz, okazywać, okazały, okazałość; pokazywać, »na pokaz«; skazać, skazywać, skazanie, skazaniec; ukazać; do kazania i kazalnica, z kazadlnicy. Brak u nas częstego, na Rusi szczególniej (skazka, skazywat’), przejścia znaczenia do ‘mówienia, opowiadania’. Brak odpowiednika na Litwie; wtaczają tylko indoerańskie słowa, równe znaczeniem, spółgłoską końcową odmienne (kas- i czas-, ‘świecić’, ‘widzieć’, ‘uczyć’). P. kaźń.
