Słownik etymologiczny języka polskiego/kobyła
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
kobyła; dawna nazwa także i dla ‘rogatek’ i wszelkich ‘zastaw drewnianych’, kobylica i kobylenie (u Długosza i i.), podobnie jak kozły. Prasłowiańskie, urobione jak mogiła, ale od czago? W jednej rocie sądowej z początku 15. w. czytamy: »dwie kobie« (‘kobyły’), a to przypomina narzeczowe niem kōb, łaciń. cabō, ‘wałach’, i caballus (cheval), ‘koń’, grec. kaballēs; przytaczano nawet wszelakie fińskie nazwy dla ‘kobyły’ (hebo itp.), ale zagadki nie rozwiązano; kob- powtarza się może w koń (p.). Urobienia: kobyli; kobylnik, w 15. wieku, ‘przebrany za konia w zabawach zapustnych i świątecznych’; kobylocha, ‘wielka śliwka’, (kobyłą zowiemy coś ‘wielkiego’, dom, księgę); kobyłka, szczególniej w liczbie mnogiej, ‘szarańcza’, ‘konik polny’ (u wielu Słowian, Czechów, i i.).
