Słownik etymologiczny języka polskiego/kontusz
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
kontusz (po narzeczach i kuntusz, w tej formie od Rusi, Wielkiej i Małej, przejęty), kontusik; kontuszowiec; kontuszówka (wódka); od 16. wieku, od wprowadzania mody węgierskiej w stroju i zbroi, suknia wierzchnia, na żupanie noszona, z rozciętemi rękawami-wylotami, odmiennej od żupana barwy, pasem przepasana; z węg. köntös, ‘suknia’. Na całym Wschodzie kontosz (tur.) oznacza ‘krótką szubę, półszubek’ (np. na całym Bałkanie), a nazwę jego łączą z perską nazwą ‘sukni zwierzchniej’, kandys, w Cyropedji Ksenofontowej zapisaną.
