Słownik etymologiczny języka polskiego/korzeń
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
korzeń, korzeniowy, korzenny, korzenić, korzenie (to, zbiorowe), korzenisty, korzeniasty, korzennik, korzonki, por. dawne i narzeczowe »do korzon« (»do korząt«!), ‘zupełnie’, ‘naoścież’ (czes. dokorzen, dokorzán, ‘z gruntu’); »korzenno (t. j. ‘pieprzno’) jadać« (por. niem. Würze i Wurzel); wy- i zakorzenić. Pochodzi od tegoż pnia, co i kierz (p. krzak), z pełną samogłoską; co do przyrostka por. plecień, krzemień, rzemień, kiścień, grzebień. W cerk. korenitec i ‘czarodzieja-guślarza’ oznaczało; por. na wyspie Rugji miejscowość Korenica.
