Słownik etymologiczny języka polskiego/korzeń

<<< Dane tekstu >>>
Autor Aleksander Brückner
Tytuł Słownik etymologiczny języka polskiego
Wydawca Krakowska Spółka Wydawnicza
Data wyd. 1927
Miejsce wyd. Kraków
Źródło Skany na Commons
Indeks stron
Artykuł w Wikipedii Artykuł w Wikipedii
Strona w Wikisłowniku Strona w Wikisłowniku

korzeń, korzeniowy, korzenny, korzenić, korzenie (to, zbiorowe), korzenisty, korzeniasty, korzennik, korzonki, por. dawne i narzeczowe »do korzon« (»do korząt«!), ‘zupełnie’, ‘naoścież’ (czes. dokorzen, dokorzán, ‘z gruntu’); »korzenno (t. j. ‘pieprzno’) jadać« (por. niem. Würze i Wurzel); wy- i zakorzenić. Pochodzi od tegoż pnia, co i kierz (p. krzak), z pełną samogłoską; co do przyrostka por. plecień, krzemień, rzemień, kiścień, grzebień. W cerk. korenitec i ‘czarodzieja-guślarza’ oznaczało; por. na wyspie Rugji miejscowość Korenica.