Słownik etymologiczny języka polskiego/korzec
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
korzec, ‘miara zbożowa’, »chować pod korcem«, korcowy, korzeczny (młyn, tyle co korczakowy), p. korczak; zdrobniałe: koruszek (u Reja), korczyk (por. słowieńskie narzeczowe korusz); u Słowian meklenburskich w 12. wieku kurice. Urobione (jak kopiec od kopy) od kory, co służyła dla najpierwotniejszych miar-naczyń, wszelki inny materjał wyprzedzając.
