Słownik etymologiczny języka polskiego/korzyść
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
korzyść, pierwotnie ‘łup’ (‘kora z drzewa odarta’), korzyścić znaczy więc ‘(ob)łupić’, ‘odnieść łupy, zdobycz’; zmalało do ‘pożytku’: korzystny, korzystać z czego (dawniej i w czem, ‘odnosić korzyść’); urobione od kory jak kopyść od kopy; w cerk. korisť wręcz tylko ‘łupy, zdobycz (wojenna)’; rus. korysť, z niepierwotnem(?) y, — ale kopyść za y przemawia; w czes. korzisť dotąd tylko ‘łup, zdobycz’.
