Słownik etymologiczny języka polskiego/kręty
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
kręty, ‘krzywy’, kręt, »wić się krętem (albo wykrętnie)«, kręto, ‘krzywo’ i ‘krucho’; krętogłów, ptak; krętu-wętu, ‘kręcąc’ (wętu bliźniacze, t. j. dla rymu dobrane, bez znaczenia); kręcić i liczne złożenia z na-, po-, wy-, za-, prze-; por. rzeczowniki: wykręt, skręt, zakręt, okręt (p.); częstotliwe wykręcać i t. d.; krętanina i zakrętanina; krętacz, krętalski i kręcicki, kręcidło, kręciciel; kręcony, kręcenie (‘nudność’), kręciszak (‘wiatr’); kręciwąs i podobne złożenia. Z rzeczowników jeszcze pokręta, rodzaj ‘pieczywa’, i pokrątki (jest i pokrątka), ‘nerka’, obie nazwy z roku 1472. Forma oboczna z u, p. kruty. Jest krąt- pniem z o obok pnia z ę, p. krzątać.
