Słownik etymologiczny języka polskiego/krupa
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
krupa, krupić, »skrupiło się na mnie«, krupki, krupnik, ‘zupa’ i ‘gorzałka zaprawna a gorąca’; krupica, dawny ‘kosmetyk damski’ (od 15. do 17. wieku znany); krupnik i krupiarz, krupniczka i krupiarka; liczykrupa; krupinka; krupy, i o ‘gradzie’, czes. krupobiti, rus. krupa. Czy niem. Graupe, dawne isgrūpe, ‘Hagel’, z słow. pożyczone, niezupełnie pewne. Z krup- por. krępy (jak np. kruglica u Mączyńskiego 1564, ‘wartałka’, t. j. krąglica), a dalej i gruby - gręby, wszystko jeden pień pierwotnie; z krupą (por. rus. krupnyj, ‘znaczny’) lit. nukrupes, ‘krostawy’, susikraupti, ‘skurczyć się’, prus. sen-skremp-usnan, ‘zmarszczki’.
