Słownik etymologiczny języka polskiego/który
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
który, dawniej i ktery, narzeczowo od 16. w. chtóry, chtery, chterny lub chtórny, ftery, ftorny; któryż, którykolwiek, którybądź; urobione przyrostkiem -tor lub -ter (zamiast -cier!) od pnia zaimka pytajnego; pytano nim pierwotnie tylko o dwu, lit. katras, ‘który z nich obu’, ind. kataras, grec. poteros, goc. hvathar, niem. stare hwedar (dzisiejsze weder), ale już w cerk. kotoryj i koteryj bez ograniczenia do dwu, ogólne ‘kto’; z pytajnego zeszło na zaimek względny, u nas, Czechów, Rusi i i., zastąpiło dawne iże, jenże; cerk. rus. postaci kotoryj nie znamy, wedle kto zastąpiliśmy ją przez który.
