Słownik etymologiczny języka polskiego/kto

<<< Dane tekstu >>>
Autor Aleksander Brückner
Tytuł Słownik etymologiczny języka polskiego
Wydawca Krakowska Spółka Wydawnicza
Data wyd. 1927
Miejsce wyd. Kraków
Źródło Skany na Commons
Indeks stron
Strona w Wikisłowniku Strona w Wikisłowniku

kto, ktoś, ktokolwiek, narzeczowe chto, fto i, z przestawką, tko (już w 16. w.), zaimek pytajny męski; pierwszemu przypadkowi dodano -to, odpadające w dalszych: kogo, komu, kim (tak samo dodaje się -to w nijakiem czto na Rusi, co u nas zanikło, p. co; Litwin zachował pierwotne kas, ‘kto?’); któż, któżkolwiek; ktobądź. Formy żeńskiej niema u Słowian (Litwin ma, ka, ‘która?’), ani liczby mnogiej. Pytajnik to aryjski, ind. kas, , łac. qui, goc. hvas, ‘kto?’, staroniem. hwaz (was), ‘co?’; pień sam (k-) w najrozmaitszych przysłówkach, por. kiedy, ki, kak, kędy, gdzie, koli, kam, gdy.