Słownik etymologiczny języka polskiego/miąć
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
miąć, wy-, po-, zmiąć (suknię, trawę); mnę, mnie, mnij!, zmięty; pień mĭn-, lit. minti, ‘deptać, międlić, »miąć« skórę’ (o garbarzu), prus. miniks, ‘garbarz’. P. międlić. I miętosić, albo miętusić (od mięty) tu należy. Prasłowo; tak samo u wszystkich Słowian: cerk. mĭną (częstotliwe minati), męti, rus. mnu, mjať, czes. mnu, mnouti, itd.
