Słownik etymologiczny języka polskiego/mnich
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
mnich, mniszek (ród Mniszków zmienił dowolnie -k na -ch w 18. wieku: Mniszech); mniszy; mniszka, ‘zakonnica’; w 8. wieku pożyczone nad Dunajem z niem. munich (dziś Mönch), poprzez łac. monicus z grec. monachos, ‘samotnik’ (od monos, ‘sam’); schyzma zastąpiła dawnego łac. mnicha greckim monachem (por. Krasickiego Monachomachja, ‘wojna mnichów’), albo czernorizcem, czerncem, na Bałkanie i kaludjerem, z grec. kalogeros, ‘szczęsnostary’. Tu należą i słowa misić, ‘wałaszyć’, misiarz, »świnia mniska« (czes. nunwice, od niem. Nonne, ‘zakonnica’). Między m-n półgłoska zgłuchła: słow. postać pierwotna w cerk. mŭnich. Mnichem nazywano w 17. wieku i ‘rurę do spuszczania wody w stawie’; tak samo niem. Mönch, a mönchen o ‘wałaszeniu’.
