Słownik etymologiczny języka polskiego/obiecać
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
obiecać, obiecywać, obiecuje, obiecek (Potocki), obiecanka, ‘co ślubujemy’; od obiaty, słowiańskiej nazwy ‘ofiary’; obietny, obietnica. Już psałterz florjański ofiarą narabia, puławski obiatą, w biblji obie się luzują, aż obiata albo obieta (bo i ta postać częsta, jak powiedać) znikła. Od ob- i *wietać, *wiatać, ‘prawić’ (p. wiece, wietnica; prus. waitiat, ‘mówić’); w po b ginie zawsze.
