Słownik etymologiczny języka polskiego/oko
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
oko, pierwotna liczba podwójna: oczy, nowsza: dwie oce (r. 1535 i częściej); oka w sieci; oczny, naoczny; oczko; przeoczyć, zoczyć; oczywisty (w 15. i 16. wieku oczwisty) od *oczywiść (por. za-wiść, niena-wiść, złożone z *wiść od widzieć), por. czes. oczihledie; okamgnienie, siódmy przyp.: w ocemgnieniu (por. mgnąć); zok, prastara nazwa ‘miesiąca czerwca’, może z Czech przejęta, z izok, nazwy ‘świerszcza’ (od wystającego oka). P. okno, okuń. Prasłowo; lit. akis, ind. akszī, grec. osse, liczba podwójna z *okie, ossomai, ‘widzę’, łac. oculus. U wszystkich Słowian tak samo; tylko Ruś głaz wstawiła zamiast oko.
