Słownik etymologiczny języka polskiego/opięć
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
opięć, ‘znowu’, częste w psałterzu i biblji, wychodzi w ciągu 16. wieku z użycia (jest jeszcze u Opeca); w biblji znaczy i ‘ale’, »a opięć«, »ale opięć«, »i opięć«; czeskie opiet, ‘znowu’, opietowati, ‘powtarzać’, rus. opiat’, wozpiatit’, ‘przeszkodzić’, cerk. opęt’, wŭspęt’, wŭspętiti, ‘przeszkodzić’, serb. opet, opetowati, ‘powtarzać’; prasłowo; lit. atpent(i), apent(ais), ‘znowu’; p. pięta; złożenie w rodzaju oburącz.
