Słownik etymologiczny języka polskiego/płakać
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
płakać, płacz, płaczliwy; płaksa (tak jak beksa); opłakiwać; płaczennica albo płaczka, ‘najęta dla płaczu na pogrzebie’; płaczki, płacznice (albo krzykwy) u dzieci; prasłowo; w cerk. jeszcze zwrotne: płakati sę, bo właściwe znaczenie: ‘bić się’ (pierwotna »płaczu po umarłym« oznaka, drapać się paznogciami, itp.), a więc lit. płak-ti ‘bić, smagać’, płokis ‘raz, cięcie’; w innych językach z -g, nie z -k: grec. plēgē, ‘uderzenie’, plēssō, ‘biję, rażę’, łac. plango (stąd nasze plankty, ‘żale’, w 16. i 17. wieku) i plaga (p. plaga); anglosaskie flōkan (‘klaskać’), niem. fluchen, ‘kląć’.
