Słownik etymologiczny języka polskiego/płet
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
płet, płta (rus. płot, płota, staroczeskie płet’), o ‘tratwie i łodzi’: »kłodziny w jeden płet spoili«, »woda on płet niosła«; u Mączyńskiego »płetownik żeglarz, który płety puszcza«. Prasłowo, p. płynąć; łotew. pluts, ‘tratwa’, ind. pluta-, ‘płynący’, ‘omyty’, pluti-, ‘fala’, grec. plytos, ‘omyty’. Z słowackiego plt’ podhalskie pełć.
