Słownik etymologiczny języka polskiego/płuca
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
płuca, liczba mn. nijakiego rodz., od *płu-tje, p. płynąć (‘to, co pływa’, dla lekkości, w rus. legkoje; i u nas narzeczowo lekkie o ‘płucach’); dosłownie litew. plaucziai (liczba mn., prus. plauti, liczba pojed. żeńska), ‘płuca’. U nas i w cerk. płu-, ale u innych Słowian i plju-, więc czes. plíce, starorus. pljucza, słowień. pljucza (i mylne, wtórne pluka, jak w rus. podopleka mylnie, wtórnie do pleczi); takie j wtórne czyli sporadyczne nic nie znaczy, a pojawia się często, szczególnie u Serbów.
