Słownik etymologiczny języka polskiego/pał
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
pał, pal, ‘żar’, opał, palić, palacz (rzadko i dawno: palicz), palarz, palenisko; we złożeniach: palipiec(ek), palikopa (‘św. Piotr’, z powodu burz piorunowych podczas żniw), paliwoda, ‘pędziwiatr, trzpiot’; palny; palić i palnąć, o ‘wystrzale’, ‘uderzeniu’, ‘wypiciu’; palba; »pal cię djabli« (dawniej: »porwon djabłu«, p. rwać), »pal cię licho«; częstotliwe pałać (pałogłowiec, ‘zagorzalec’), p. płomień. Pomijamy złożenia: upał, podpałka itd. Prasłowo; tak samo u wszystkich Słowian: cerk. paliti, pależ, ‘stos’, serb. paliszte, ‘palisko’, itd.
