Słownik etymologiczny języka polskiego/parteka
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
parteka, partyjka, ‘kawałek’ (głównie o chlebie), w 16. wieku; partes (partytura), ‘nuty’, z łac. partes, co jest pierwszy przypadek liczby mn.: »śpiewa jak z partesu«, »z partesów stąpać (lub gadać)«, o ‘wyniosłości’; partja, bezpartyjny; partyzant, ‘stronnik’; partyta, ‘sposobność’ (17. wiek); partykuła, ‘cząstka’; partykularz, najpierw o ‘człowieku prywatnym’, później o ‘życiu zacisznem, na prowincji’, — wszystko wkońcu z łac. pars, ‘część, strona’, poprzez pośrednictwo włoskie (partito, partigiano, particola itd.), albo przez francuskie (particulier, partisan); partyka wprost z czes. (znaczy nawet ‘oszustwo’), z partyty odmienione zwykłem rozpodobnieniem (t-k, z t-t).
