Słownik etymologiczny języka polskiego/parznąć
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
parznąć, parznić, ‘zanieczyszczać’ (np. o muchach: »aby mięsa w lecie nie parzniały«); prasłowiańskie; czes. przniti, ‘plamić’, przník, ‘gnojowiec’, serb. przniti, o ‘zakłócaniu zabawy, towarzystwa’ (przna, prznica, prznik, ‘kłótnik’), małorus. porznyj deń, ‘dzień mięsny’ (porznyty sia, ‘jeść mięso w post, plamić się’). Do tego parz- (z pierz-) należą, z wokalizacją o, południowe i wschodnie nazwy ‘capa’, ‘byka’, ‘kiernoza’: cerkiewne i południowe praz, rus. poroz; por. próżny (?).
