Słownik etymologiczny języka polskiego/piękny
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
piękny, piękność; upiększyć piszemy mylnie, zamiast dawnego piękrzyć i pięchrzyć w 17. wieku, piękrostka, piękrzydło (od 18. w. piększydło); postać z r, niby *piękry, jedynie u nas; z n jest wyłącznie zachodnio-słowiańska (łuż. i czes. piekný); słowo to innym Słowianom zupełnie obce; utworzone (jak prokny, p. prócz) od piek-, ‘starać się’ (p. pieczołować; ę wtórne), niby ‘staranny’ (?). Dawny język miał podobnych wyrazów więcej, p. urępny, sudanny, krasny. Trudność sprawia czeskie ie, nie e, jak w pécze, peku, coby na pierwotne ę wskazywało; mimo to zaleca się ów wykład.
