Słownik etymologiczny języka polskiego/piechota
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
piechota, piechotny, piechotnik, piechur, (na) piechty; pieszy, pieszek w szachach; pieszki; jedyna niemal u Słowian pozostałość po prasłowie dla ‘nogi’: ind. pad-, grec. pūs, podos, łac. pēs, pedis (por. wyżej pedały), niem. Fuss (goc. fōtus), od czego i wszelakie nazwy dla ‘podeszwy’, ‘ziemi’ itd.; na Litwie obficie zastąpione: peda, ‘noga, ślad’, peszczias, ‘pieszy’, prus. pedej, ‘pończochy’ (lit. pedelis). Słowiańskie pieszy poszło od piech- (niezapisanego w cerkiewnem), zgrubiałego (jak Lęch) do przymiotnika jak litew. peszczias, z s (sz) od ped- i przyrostka na -t. Stopień o w lit. padas, ‘podeszwa’, t. j. słowiańskie pod (rus. bułg., w znaczeniu ‘podłogi’).
