Słownik etymologiczny języka polskiego/psota
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
psota, od psi (p. pies), zwykłym przyrostkiem (-ota); psocić, psotliwy, psotliwość, psotnik; nietylko dla ‘figlów, psich kusów’, ale w dawnym języku głównie i dla ‘nierządu’ wszelakiego: »będą się psocić córki wasze«, Leopolita, »w domu nierządnicy psotę płodzili«; w biblji psotny tłumaczy ‘najgorszy’.
