Słownik etymologiczny języka polskiego/raczyć
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
raczyć, ‘chcieć’, czasownik »grzeczności«: »racz Pan usiąść«; szczególniej w 16. wieku rozwielmożony, np. »raczy chorować«, »raczył umrzeć«, zamiast: ‘choruje’, ‘umarł’, co wyśmiał Ł. Górnicki w pisemku Raczył; ‘cenić, poważać’; raczyć się, ‘nawzajem sobie oddawać przy poczęstunku’; raczej, ‘bardziej’. Prasłowiańskie; pierwotne k ocalało w cerk. raknąti, ‘zachcieć’, raczij, ‘milszy’. Brak w lit.; niem. ruohhan, ruhen, geruhen (‘raczyć’), Ruhe (?). W 16. wieku, np. u Reja, zamiast raczej często radszej, np.: »radszej wierz patronowi memu«, »każdy niż w złocie, radszej w sławie«, »chcieli go radszej królem mieć, niż...«; jest nawet i radszy: »niczymbych nie radszy był jako Diogenesem«; to pomieszano z radziej, radszy od rad (p.); raczej jedynie poprawne, radszej mylne; podobnie u Biernata radniej, ‘raczej’; »z niecnoty się radniej chełpi«, »radniej zginę«.
