Słownik etymologiczny języka polskiego/reptać
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
reptać, obok rzeptać w biblji (»szemrać«, Leopolita), rus. ropot, roptat’, cerk. rŭpŭt i łŭpŭt, o ‘hałasie’, czes. u-rp-utný, ‘krnąbrny’; nazwy osobowe: Rpień, Rpisz; są jednak postaci i z miękką półgłoską, lub z e, o: reptanije w psałterzu synajskim (por. łopotiw, tamże), łuż. ropotać; natomiast od ru- (‘ryć’) pochodzi pień rup-, rupa, ‘jama, dziura, loch’, w serb. i słowień. (por. rypać).
