Słownik etymologiczny języka polskiego/rypać
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
rypać, rypnąć (np. drzwiami), ‘grzmotnąć, palnąć’; od ryp, urobionego przez -p od ryć; rypać się w czem; to rypać u nas tylko i u Łużyczan, mogłoby jednak należeć do rozgałęzionego pnia: lit. raupyti i ruopti, ‘kopać’, rupas i rupus, o wszystkiem, co ‘nierówne’, ind. ropa-, ‘dziura’, ropajati, ‘odrywa’, rupjati, ‘rwie go w brzuchu’, łac. rumpere, niem. Raub (z roub) i raufen.
