Słownik etymologiczny języka polskiego/rychły
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
rychły, urychlony; przysłówek: rychło, dawniej rychle; rychlik, o ‘wcześnie dojrzewających’ owsach lub ziemniakach. Słowo zachodniosłowiańskie; rus. rychłyj, o śniegu ‘sypkim’. Z długiem ū do ruch (p.); porównaj szwedz. rūsa, ‘wypadać (do szturmu)’, czes. rysziti, ‘napędzać’; na Litwie brak tej odmiany. Ale rychle, rykle, rytle, ‘krosty, wysypki’, to pożyczka niemiecka, Rötheln, Rütteln (‘Masern’, po polsku ospa, ospice).
