Słownik etymologiczny języka polskiego/rym
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
rym!, dźwiękonaśladowcze; rymnąć, ‘uderzyć o ziemię’, hrymnąć, dawniej nieznane. Por. rum!
rym, dawniej ‘wiersz, poezja’; z niem. rīm (Reim); dawniej szczególniej o ‘uszczypliwych wierszach’; w dzisiejszem znaczeniu od połowy 17. wieku (kadencja jeszcze w 18. wieku); rymować, nierymowny; złożenia: rymopis, rymokleta; rymarz ‘poeta’, w 16. wieku. Niemieckie rīm (z franc. rime z rhytme) znaczyło również tylko ‘wiersz’ i używa się w dzisiejszem znaczeniu dopiero od Opitza, t. j. od 17. wieku.