Słownik etymologiczny języka polskiego/rzężeć
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
rzężeć, rzężał; są i postaci odmienne, rzęził. U nas tylko o głosie, chrapaniu, jak w bułg. rŭnża, ‘mruczy’, serb. reżnja, ‘warczenie’, regnuti, ‘warknąć’, ale cerk. ręgnąti o ‘otwarciu ust, rozdziawianiu’, słowień. »zemlja regne«, ‘pęka się’, rega i reża, ‘otwór’. Obok reng- jest rong-, p. urągać się. Znaczenie pierwotne: ‘otwieranie (i ust, skalenie)’; lit. z odmienną gardłową: renż-ties i ranżyties, ‘wyciągać się’, ind. rndzati, grec. oregō, łac. rego, ‘kieruję’ (z mnóstwem urobień, od rex, ‘król’, do rector, itd.), niem. recken, sich recken, ‘wyciągać się’.
