Słownik etymologiczny języka polskiego/słapać
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
słapać, »słapiąc do strawy«, częściej z sz-: szłapać, i człapać, o ‘chodzie powolnym’, »koń słapisty«, szłapak; u Czechów tylko z sz-: szlap, ‘chód, krok’, szlapieje, ‘ślad’, szlapati; słopień (p.) dowodzi pierwotnego slep-, słop-, słap-; lecz cerk. slěpljati i słap, o ‘bałwanach morskich’, należą do sełp-, sołp-, rus. wysołopity, ‘wystawić’.
