Słownik etymologiczny języka polskiego/słać
słać, ścielę, ścielić obok posłać (posłanie); prześcielać itd.; pościel, dawniej pościela, pościołka; cerk. stelją, stĭłati, postelja, posłani z *postłani, (po)-słać więc zamiast (po)-s(t)łać, rus. stłat’, czes. stláti, steli; z wokalizacją o- p. stół; oboczne z r, p. strona, strzeć. Prasłowo; brak go w litewskiem, ale łac. lātus, *stlatus, ‘szeroki’, właściwie ‘pościelony’, i latus (a latere), ‘strona, bok’.
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
słać, ślę albo szlę; po-seł; syłać: na-, po-, wysyłać itd.; poselny, poselski, poselstwo; posełkini zamiast poślica. Prasłowo, acz go zupełnie brak w litewskiem; Litwin ma zamiast niego siuncziu, siusti, niem. senden, ‘posyłać’, sind, ‘droga’, sintemal, ‘razem’; p. suł. Łączą z goc. saljan, ‘ofiarować’, nord. selja, ‘oddawać’.
