Słownik etymologiczny języka polskiego/sen
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
sen, senny, śnić, sennik (‘wykład snów’, czes. snárz), od spać (p.); sen z *sěp-n; lit. sapnas, ‘sen’, ind. swapna-, łac. somnus z *suopnos różnią się co do samogłoski: słowiańska twarda półgłoska (cerk. sŭn, rus. son) równa się grec. y z ŭ w hypnos, ‘sen’ (stąd hipnotyzować itd.).
