Słownik etymologiczny języka polskiego/spać
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
spać, spię, spisz, i śpię, śpisz; śpiący, spiączka (z mylnem cz zamiast c, jak w gorączka itp.); niewyspany; sypiać, przesypiać się; przespanka; sypialnia i spalnia; spioch i spiuch; usnąć i sen (p. sen). Prasłowo; u wszystkich Słowian tak samo; w lit. tylko owo urobienie na -n, sapnas, ‘sen’; ind. swapati i supjate, ‘spi’, swāpajati, ‘usypia (kogo)’, łac. sopire (to samo), anglosas. swefan i nord. sofa, ‘spać’, anglosas. swebban i nord. söfa, ‘uśpić’, ‘zabić’. W 16. i 17. wieku spik tłumaczy ‘chorobliwą śpiączkę’.
