Słownik etymologiczny języka polskiego/senat
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
senat, w 15. i 16. wieku znaczył i ‘senatora’ (jak rada i ‘pana radnego’): »był jeden senat w Rzymie«; z łac. senatus, ‘starostowie’, od senex, ‘starosta’, a to od sen-, ‘stary’, lit. sēnas, ‘stary’, ind. sana-, gockie sinista, ‘najstarszy’. Słowianie utracili to prasłowo, mają za nie wiotchy (p. wiotki) i stary (p.). Od łac. sen- i senjor, senjorat, i romańskie nazwy ‘pana’: seigneur, signore, itd., jak i sire (wkońcu o ‘królu’).
