Słownik etymologiczny języka polskiego/sik
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
sik, sikać, siknąć, sikawka, odmiana od sykać, p. syk; por. rus. sikawa, ‘plotka’; dalej siklawa, ‘wodospad’, na Podhalu, z węg. (por. czes. seklawý, ‘trzęsący’,?); cerk. sikawica, ‘trąba wodna’. Dalej sikora, sikorka, zachodniosłowiańska nazwa ptaszka, ‘parus’, od syku, ‘pisku’, czes. sikora i sýkora (p. syk); nasza pisownia 15. wieku nie stanowi o właściwem brzmieniu, jej szykora można tak i owak czytać, ale w 16. wieku stanowczo sikora; przyrostek jak w piskorz, komor.
