Słownik etymologiczny języka polskiego/skała
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
skała, skałka, skalny, w obu znaczeniach, ‘kamienia’ i ‘szczeli, rozpadliny’ (to dziś nieużywane, w 16. wieku dobrze znane); skalisty; zbiorowe: skale; skałuba i skadłuba, ‘szczelina’ (łuż. szkałba ze skałuby), d wsunięte, jak nieraz. P. szczel. U Słowian tylko te rzeczowniki, skała i szczel; w cerk. i na Rusi jeszcze i skolka, ‘muszla’, obok skałki, a dalej i skalit’, ‘wyszczerzać zęby’, zuboskał, ‘ten, co się przedrzeźnia’; u nas skolić (o psach), ale i skulić, może od skuły, ‘pyska’. Pień skel- (z wokalizacją a: skal-), o ‘szczepaniu’; na Litwie jest jeszcze czasownik skelti, skaldyti, skilti, ‘szczepać’, skała, ‘łuczywo’, skylē, ‘szczel, dziura, otwór’; grec. skallō, ‘grzebię’; goc. skilja, ‘rzeźnik’, anglosas. scelian, ‘dzielić’, niem. Schale (anglosas. scalu, nord. skel, o ‘muszli’). Na Białorusi nawet »szkelić zuby«, szkeli, ‘żarty’, jakby od niezmiękczonego skel-. Oboczna postać z r, p. szczerzyć.
