Słownik etymologiczny języka polskiego/skrzyp
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
skrzyp, np. drzwi; ‘chwoszcz’ (‘equisetum’), czego do wycierania mis używano, w 15. wieku; tak samo u Czechów; skrzypać, skrzypieć; skrzypek i skrzypiec, ‘grający na skrzypcach’; »na skrzypcu« ‘na torturze’; skrzypka i skrzypica (15. w.); skrzypce; skrzypotać. Prasłowiańskie, z znanemi różnicami: bez s-, krzyp; z sz-, szkrip; z y, skryp; dźwiękonaśladowcze, można jednak porównać łotew. skripāt, ‘skrobać, wrzynać’, lit. skriebti, ‘rysować’, grec. skarifaomai, ‘rysuję’, łac. scrībere (skąd wszelkie nasze: skrybent, skryptura, skrypturalik itd., a niem. schreiben i Schrift), co wszystko do powyższego skrei- należy. Obok skrzy- pojawia się nieraz skry-: skrypiec, o ‘torturze’, w 16. wieku.
