Słownik etymologiczny języka polskiego/strąk
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
strąk, strączki (»groch w strączkach«), strączysty; u innych Słowian nie ‘łupiny’, lecz ‘kiści’, ‘korzonki’; u Serbów struka, ‘rodzaj’, dwostruk, ‘podwójny’ (jak dwogub); u nas: stręczyć, stręczyciel, nastręczać, »co stręczniejsze zamki«, Leopolita (u innych: »sposobne«). Pień strek-, strok-, z nosówką; p. strzykać, stroka; czes. struk, struczný, ‘krótki (ściśniony)’.
