Słownik etymologiczny języka polskiego/stredź
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
stredź, ‘miód’, w biblji i psałterzu: »słodsze nad stredź« (w puławskim mylne strzedź), »z opoki strdzi nasycił je« (»z opok miodu«, puławski), »słodczejsza nad miód i nad stredź« (»nad strzedź i płast«, puławski), »ziemię płynącą mlekiem i strdzią«, biblja, »żemła ze drdzią (»z miodem«, u Leopolity; w »ze drdzią« s- odpadło, jak w rdzeń, p.); stredź u Stanka 1472 r. (‘patoka’?). Prasłowo; cerk. strŭd (rodzaju męskiego), słowień. strd, czes. stred, strdí; p. struga.
