Słownik etymologiczny języka polskiego/strug
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
strug »albo rzazak«, r. 1500, strużek, strugać, strugadło, »struga(d)lny nóż«, strugałki (‘bałwany, bożkowie’), struganina, strużyny r. 1500; złożenia z wy- itd.; zamiast pierwotnej odmiany: strgać, strużę (jaka w cerk., w staroczes. sestrhal koru, w słowień. i chorw. strgati, ‘strugać’) przeprowadziliśmy wszędzie u. Prasłowo; brak w lit.; grec. streugomai, ‘ginę, cierpię’; nord. striuka, ‘gładzić’, fryz. strôk, ‘strefa’. Strugać i strzyc to samo; pień z ei lub eu; taka oboczność nie wyjątkowa.
