Słownik etymologiczny języka polskiego/strzec
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
strzec, strzegę; z pierwotnego sterg-, storg-, u nas strzeg- i strog-; to w przestroga, ostrożny, stróż(a); tamto tylko w strzegę; u innych Słowian są ślady i trzeciej wokalizacji, z półgłoską: cerk. strgą. Prasłowo; grec. stergō, ‘kocham’; na Litwie s- zamiast st- (porównaj odwrotny stosunek: sarna a litew. stirna): sergmi, ‘strzegę’, sergēti, ‘strzec’, sargas, ‘stróż’, sarga, ‘stróża’, pasirgējimas (słow. półgłoska), ‘pilność’, prus. but-sargas (‘stróż domu’), ‘gospodarz’. Z strog- łączymy i nastroga, ‘przynęta’, nastrożyć, częste w 16. wieku i w nastrnożyć zniekształcane, czes. nástraha, ‘przynęta’, »nastrażiti uszi«, ‘nastrożyć uszy’ (»uszu nie strożą«, w 17. w.).
