Słownik etymologiczny języka polskiego/*strząc
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
*strząc, tylko we złożeniach: ustrzągł, zastrząc gdzieś; z wokalizacją o p. strąga. Prasłowo; rus. zastrjat’ i zastrjet’, odmienione wedle zastrja(g)nuť’, znaczy to samo; białorus. zastrjać, ‘zatrzymać się’, zastrjeć, ‘dopędzić’. Litew. stringu, strigti, ‘zastrząc’, łotew. straignis, ‘moczar’, łac. stringere, ‘zaciskać’ (stricte; stąd i dystrykt). Pokrewne z strzyc (p.) i strugać; por. rdzeń.
