Słownik etymologiczny języka polskiego/suć
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
suć, odmiana pierwotna: spę, spie, ponieważ suć z *sup-ć poszło; później, już od 15. wieku, uchodzi suć za pień na u-, a więc trzecia osoba: suje, imiesłów: suł; z trojaką wokalizacją: sep, osep, ospa, wysep (p.); sypać z licznemi złożeniami (tu i cerk. syn i sun, ‘nasyp, wieża’); su-ty (z *supty), ‘nasypany, pełny’ (por. lity), suto, »ty kopce są suty podług prawa«, »nasuwszy popiołu na głowę« (biblja), posucim (‘posypaniem’, tamże), »granice sobie suł gdzie chciał«, w 16. i 17. wieku jeszcze stałe. Prasłowo; lit. supti, ‘kołysać’ (prus. supis, ‘nasyp’, jeśli to nie pożyczka z polskiego sep raczej), ap-siaupti, ‘okryć, oblęgać’, suopuoti, ‘kołysać’, suopis, rodzaj ‘sępa’, łac. supare, ‘rzucać’, dissipare, ‘rozrzucać’; rus. sopka (niby sepka, ‘nasyp’), i u naszych pisarzy.
